Húrra!!

Nýja barnið fer alveg að koma.  Við erum öll orðin svo óþreyjufull.  Eða kannski er það bara ég.  Mér líður eins og ég sé að springa.  Húðin á mér er eins strekkt og hún getur orðið.  Mér finnst erfitt að standa upp úr rúminu og gera allt sem þarf að gera.  Ég er móð og másandi allan daginn.  Svo fékk ég einhverja bakteríu og var uppi á spítala í sólarhring.  Það var frekar indælt en Eddu og Óla fannst það aðenis erfitt.  Sennilega Sólveigu líka.

Að sumu leiti er auðveldara að vera með barnið inní maganum.  Það er svo ólýsanlega stressandi að vera með svona kornabarn sem kannski borðar ekki eða sefur ekki.  Kannski er það aðallega með fyrsta barnið.  Núna þegar ég hugsa útí það þá var ekkert stressandi að vera með Sólveigu.  Lóa var líka hjá okkur þá sem munaði miklu.  Sólveig svaf meira og minna fyrsta mánuðinn.  Hún bara steinsvaf hverja þrjá tíma eftir þrjá tíma.  Rétt vaknaði í hálftíma til að láta skipta á sér og drekka.




Og nú er hún orðin tveggja ára.  Elsku litla skinnið.  Hún fór með kökur í skólann og fékk kórónu.  Edda fékk að fara í heimsókn á deildina hennar og mér sýnist á öllu að þetta hafi verið svaka success.