Húrra!!

Sólveig er búin að læra nýtt orð sem hún notar óspart.  Það er Yes.  Nei-skeiðið virðist smám saman vera að renna sitt skeið.  Edda fór aldrei á nei-skeið.  Ég veit ekki útaf hverju.. mér finnst aðeins eins og hún hafi kannski ekki lært að segja nei fyrr en hún var vaxin upp úr því að segja nei við öllu.  En undanfarna tvo mánuði er Sólveig búin að svara meira og minna öllu með "nei".  Ertu södd?  Nei.  Viltu borða meira? Nei.  Eigum við að fara út? Nei  Eigum við bara að vera inni? Nei.  Þetta var orðið aðeins þreytt og núna er hún farin að segja Yes.  Viltu banana?  Yeþ!  Ha, viltu banana?  Yeþ.  Agalega sætt.

Við hjónin fórum í 20 vikna sónar í dag.  Það var svaka skemmtilegt.  Þetta er algjör fjörkálfur eins og systur þess.  Síðan veifaði það og gerði high five, sparkaði út og suður, fyrir ofan höfuð og beint niður.  Konan sagði að þetta fóstur gæti verið fyrirsæta, það var svo photogeniskt.  Okkur Óla fannst það líka hrikaega sætt en ég verð að viðurkenna að mér finnst pínulítið creepy að skoða höfuðin í sónar.  Það er gaman að sjá prófílinn á barninu, það er náttúrulega svo krúttulegt, stórt enni og lítið nef.  En að skoða heilann, hvelin og skiptinguna þarna á milli, síðan augun og nefið og munninn og allt inná milli.  Ég gæti alveg sleppt því.  Við Óli horfðum útí loftið þegar hún fór að telja eistu og eggjastokka.  Hún var viss um að við myndum þekkja það því þessar græjur eru orðnar svo góðar.  Þetta var allt svolítið skýrar en þegar við skoðuðum Sólveigu.

Eftir sónar sóttum við stelpurnar í skólann og fórum á Wasabi í ramen.  Það er svaka vinsæll staður hérna rétt hjá sem við höfum aldrei komist á því það kemur strax röð og þeir taka ekki við pöntunum.  En núna vorum við mætt 20 mín eftir opnun og rétt komumst að án þess að þurfa að bíða.  Stelpunum þykir svaka sport að borða með prjónum og hrísgrjón, núðlur, edamame og smá kjúlli rann ljúflega niður þeirra litlu vélindu.  Tonkotsu ramen mæltist vel fyrir hjá okkur fullorðna fólkinu.  Ég veit fátt betra en alvöru ramen.