Húrra!!

Loksins loksins kláraði ég bók síðan Edda fæddist.  Rigning í nóvember sem ég fékk í afmælisgjöf (4. ágúst).

Mér fannst hún alveg ágæt.  Það var gaman að klára hana því endirinn var besti hlutinn.  Þetta er ekki ein af uppáhalds bókunum mínum og ég myndi ekki mæla með henni sérstaklega en hún er voða ljúf.  Hún fjallar um konu sem er svolítið á auto-pilot.  Hún virðist aðalega bregðast við því sem lífið býður henni upp á frekar en að ákveða að gera hluti sjálf.  Maður er kannski þannig sjálfur að vissu marki líka.  Það er bara aðeins óþægileg tilfinning að lesa um það svona svart á hvítu hjá söguhetjunni.  Reyndar í lokin tók hún mjög góða ákvörðun.  Það var léttir.

Ég er strax byrjuð á nýrri bók.  Leit aðeins í Jarð næði í ferðalaginu (við fórum til Boston um helgina) en ég veit ekki hvort ég held áfram með hana.  Byrjunin er ekki til að sannfæra mann.  Ég sé til.

Mér finnst svo skrýtið að barnið mitt skuli heita Edda.  Alla mína ævi vissi ég ekki að barnið mitt myndi heita Edda.  Þetta er svaka surprise.  Ekki það að ég sé eitthvað ósátt.  Ég valdi meira að segja þetta nafn.  Við Óli völdum það bæði.  Í sitthvoru lagi.  Ég hélt alltaf að ef ég eignaðist stelpu myndi hún heita Heiða.  Eða Sunna. Svona er lífið.  Alltaf að koma manni á óvart.