Húrra!!

trónir yfir okkur Óla í dag.

Ég fór út í hellidemdu til að kaupa mér kaffi í morgun því svo óheppilega vildi til að ég gleymdi að kaupa kaffi í gær. Mér datt í hug að fara með þvottinn í leiðinni. Það er búið að týna öllum regnhlífum heimilisins. Þegar ég er komin í þvottahúsið fatta ég að ég er ekki með veskið í vasanum. Ég labba fram og til baka, upp og niður stigann, leita heima hjá mér. Labba aftur fram og til baka í þvottahúsið en ekkert veski. Tek fullt til. Ekkert veski.

Ekkert kaffi. Ég drakk það sem var eftir í könnunni af 2 daga gömlu kaffi. Síðan hellti ég uppá decaf sem Óli keypti fyrir slysni. Eftir þrjá tebolla og fullt af dökku súkkulaði er ég enn með höfuðverk.

Aumingja Óli skar sig í eyrað og þurfti að eyða klukkutíma plús allri starfsorkunni í að koma til botns í ágreining sem var að þjaka deildina hans. Mér finnst samt að týna veskinu og fá ekkert kaffi vera verra. Án peninga er maður algjörlega hjálparlaus. Mér datt í hug að fara bara samt á kaffihúsið og segja þeim farir mínar ekki sléttar, en ég meikaði ekki að koma eins og hundur af sundi að betla. Mamma mía.