Húrra!!

Ég skráði mig úr facebook. Mér fannst bara ekkert skemmtilegt að fletta blaðsíðunum í þessari bók. Þessi yfirborðslegu samskipti voru farin að fara í taugarnar á mér og ég verð að segja að mér finnst miklu skemmtilegra að ímynda mér hvað fólk sem ég þekkti í gamla daga er að gera en að sjá það svona í þyrpingu pixla.

Eins og Þórður mágur minn upplifði í fjölskylduferð einni á Snæfellsnesið þar sem einum of margar rjúpur voru afhjúpaðar. 11 ára gömlum fannst honum svaka spennandi að fá að vera með fullorðna fólkinu og heyra um hvað það talar þegar allar hömlur eru látnar fjúka í veður og vind. Hann reyndi að halda sér vakandi eins lengi og hann gat en að lokum var honum alveg ljóst að það var ekki að fara að segja neitt gáfulegt. Og hann gat farið áhyggjulaus að sofa.

Satt að segja líður mér eins og fargi sé af mér létt. Það fylgir því smá streita að vera með aðgang að lífi meira og minna allra sem maður þekkir. Maður verður að óska fólki til hamingju með allt mögulegt. Kommenta á eitthvað sniðugt. Síðan kemst maður ekki hjá því að sjá hvað íþróttafólk hleypur mikið eða syndir og hversu snemma. Svo ég er dauðfegin að vera bara með mér og gmail-ið mitt og bloggið mitt. Afber ekki fleiri e-tengingar.