Húrra!!

Time stays, we go. Mér finnst vikan líða á svona tíu mínútum. Það er alltaf föstudagur. Vikan er alltaf búin. Og hvað gerðist. Í þessari viku byrjaði ég á grein. Er um það bil komin með eitt graf. Vantar kannski svona tvö í viðbót.

Annað sem gerðist. Ég vann eins og geðsjúklingur alla dagana allan daginn nema miðvikudagskvöldið þegar ég fór í mat til Söru. Og á laugardaginn þegar ég fór á jólamarkaðinn og pakkaði síðan inn jólagjöfum. Síðan var ég í herliðinu í tvo tíma. Við höfum aðeins fengið 30 fyrirspurnir á þessum fyrstu fimm dögum Kaupmannahafnarráðstefnunnar. Þannig að 650 vísindamenn í viðbragðsstöðu var smá overkill. Gaman samt.

Á morgun er jólaboð hjá Kára og Bridget. Êg er búin að útvega mér far með nýbúunum. Síðan er málið að klára greinina og fara í jólafrí til New York.

Fyndið hvernig lífið færir manni borgir. Fyrsta borgin sem ég man eftir að hafa fengið var Singapúr. Allt í einu var ég þar, bjó þar, gekk í skóla þar, gekk niður strætin þar, orkídeustrætin. Síðan Dubai. Sandur allstaðar og heitt heitt heitt. Í smá stund fékk ég að njóta þess að kynnast Reykjavík, myrkrinu og ljósunum, ömmunum og öfunum, sögunni minni. Og síðan er ég í Chicago. Öll mín fullorðins ár eru í Chicago. Þekki þessa borg eins og lófann á mér. Núna er New York búin að smeygja sér inn í lífið mitt. Mitt annað heimili. Hver stjórnar þessu. Mér líður eins og strengjabrúðu og leikstjórinn lifir í ævintýraheimi. Hann þeytir hnettinum, lokar augunum og stingur niður títiprjón. Hérna setjum við Tinnu. He he he.