Húrra!!

Ég er stanslaust dolfallin yfir okkur mönnunum. Við erum alveg ótrúleg. Við látum hlutina virka. Við komum hlutum í verk. Okkur verður verk úr hendi.

Líffræði yfir höfuð er ótrúleg. Allt líf og allar tegundir láta hendur standa fram úr ermum og vinna streitulaust allt lífið. Hverja stund erum við, maurar og kisur eitthvað að stússast. Ég hef aldrei séð maur slappa eitthvað af. Þeir eru annað hvort á leiðinni að sækja pínuponsulitla spýtu til að byggja mauraþúfuna eða á leiðinni með spýtuna í mauraþúfuna. Og maðurinn, við. Við slökum varla á í eina mínútu á dag. Ég er að læra á þetta með búddunum í hugleiðslu. Þegar maður loksins sest niður að gera ekkert, hugsa ekkert, þá opnast heimur sem ég vissi bara ekki að væri til. Heimur sem er inní manni en maður fer algjörlega á mis við því maður er alltaf upptekinn af einhverju.

Þrátt fyrir að allt sé brjálað í þessum heimi eru litlar perlur inn á milli sem fólk býr til, hvert fyrir annað. Það ætti að vera markmið okkar að finna þessar perlur sem búnar eru til fyrir okkur af okkur. Ég fann housing works. Óli sýndi mér það reyndar. Backstory í Hyde Park er önnur svona perla. Sarah sýndi mér hana. Það bjargar manni alveg að eiga svona afdrep sem maður getur farið í og bara verið. Maður getur unnið í sínum málum. Borðað. Ekki borðað. Setið, staðið, rölt um, gluggað í bók, horft útí loftið, spjallað við ókunnugt fólk. Bara verið til án þess að vera heima hjá sér eða í vinnunni eða í búð. Þetta eru rými hugsuð fyrir fólk. Ég elska það þegar einhver maður eða stofnun gerir eitthvað með velferð fólks í huga. Það er svo algengt að gróðamarkmið eru sett ofar en við.