Húrra!!

Á föstudagskvöldi eftir 80 tíma vinnuviku líður manni eins og heilinn hafi verið spældur á pönnu. Kannski aðeins í vandræðum með að púsla saman heilli setningu og með háleitnar hugmyndir í kollinum.

Mér finnst svo magnað hve lífið hefur púslast fallega saman. Fyrst var ekkert. Síðan örlítið salt vatn sem þakti meira og minna alla jörðina. Þá urðu til sameindir sem urðu fyrir áhrifum af efnaorku og seinna sólarorku. Sameindirnar urðu flóknari og stærri og lagskiptar og loks að frumu, með vegg og kjarna. Löngu seinna læra frumurnar að vinna saman og skipta á milli sér verkum. Nokkrar frumur taka að sér að synda, aðrar melta og aðrar nema ljós. Sund-frumurnar læra að fljúga og síðan ganga.

Í dag fæðast verur svo flóknar að þær eru algjörlega óskiljanlegar. Þær halda að þær skilji heiminn en það er tálsýn ein. Þær skilja samt nóg til að geta búið til himneskan mat, dýrindis vín og tónlist sem kemur þeim til að gráta. Sjö milljarðir manns ganga um jörðina allir í mismunandi erindagjörðum en með sömu hugmyndir í maganum um að mennta sig og sína, fæða sig og klæða.

Ég er dolfallin yfir því hvað við, mannkynið, höfum spilað vel úr hendinni okkar. Jú, það er alveg satt að ég æsi mig upp yfir glappaskotunum en við höfum samt alveg vinninginn. Bakteríur til dæmis, þær rústuðu heiminum á miklu afdrikaríkari máta en við höfum gert hingað til. Cyanobacteria breytti metan-andrúmslofti í súrefnis-andrúmsloft og drap meira og minna allt líf á hnettinum fyrir nokkrum milljörðum ára. Við erum með forskot því við getum hugsað og fæðumst með samkennd fyrir öðru lífi.

Hins vegar held ég að hátindi menningar okkar sé náð. Mér finnst erfitt að kyngja því að mín kynslóð ólst upp við að túnfiskur væri matur en upplifði það síðan á miðri leið að hann hætti að vera matur og varð eitur. Það sem gefur manni von er að við, mannkyn, getum hugsað og kunnum að leysa vandamál. Þannig að kannski finnum við útúr þessu. Kannski erum við tegundin sem bjargar sér.