27.7.09
dýragarður
Hann byrjaði ekki vel þessi dagur. Rúmlega eitt vakti mig kór af ámátlegu jafnframt ákveðnu mjálmi. "Hleyptu mér inn, ég vil kúra hjá þér" var viðlagið. Ég tróð töppum í eyrun og náði að sofna aftur þangað til kór af hrafnakrunki vakti mig tvem tímum seinna. Ég var því í meðallagi hress þegar ég loks teygði mig snooze takkann á vekjaraklukkunni þegar hún fór að pípa klukkan átta.
En hvað á maður að halda þegar maður hellir granola ofaná jógúrtina og finnur fuglaþyt ofan á höfði manns? Inni í manns eigin eldhúsi! Er það fyrirboði um góðan dag eða slæman. Það vissi ég ekki enda nokkuð óreynd varðandi fuglahald í elshúsum. Hinsvegar, þegar ég sá svipinn á kisunum sem deila með mér híbýli þá var það ljóst að dagurinn yrði sennilega mjög góður. Allavegana fyrir þær. Augu eins og undirskálar. Ég vildi óska að hver dagur byrjaði með fuglaþyt í eldhúsinu.
Ég eyddi allri helginni í að búa til graf af útgefanlegum gæðum. Það var endalaust vesen og ekki bætti úr skák að aðaltölvan gaf sig fyrir viku síðan og því erum við öll, heila grúppan, að deila tiltölulega nýrri tölvu sem hingað til var aðeins notuð til að keyra metan-ís-líkanið hans David og er þar af leiðandi ekki með nein forrit. Tölvugæjinn eignaðist sína aðra dóttur daginn sem gamla tölvan gaf sig og tvem dögum seinna fékk eldri dóttirin flensu. 15 ára sonur Davids er nýji tölvugæjinn og þar sem gamla tölvan var svo gömul og keyrði á annari tíðni (eða eitthvað) þá kompælast forritin ekki alveg eins og nýja tölvan skilur allskonar gamalt slangur ekki vel. Eins og ef maður segir lummó eða fiffí við tiltölulega nýtt fólk, þá segir það bara "jeez hvað þú ert eitthvað old school" og spekulerar ekki í því sem maður er að reyna að segja. Þannig var það með tölvuna og þeir sem hafa reynt að díla við fólk með unglingaveikina, það skilur hvernig er að díla við nýjar tölvur.
Á endanum tókst það. Þótt ég gjarnan myndi vilja það þá get ég ekki sett það hingað inn.
Pointið er að ég gat byrjað daginn á því að monta mig yfir þessu flotta grafi (þetta eru notabene gögn sem við söfnuðum og eru einstök) og grúppan, David og Patrick, voru mjög imponeraðir. Patrick, post-docinn hans Davids, sýndi okkur vandamál sem hann var með í sambandi við forritið sem teiknar gröfin, ferret. Það var búið að plaga hann í 4 daga. Og ég gat leyst það fyrir hann. Ekki nóg með það heldur kom ég með tvær lausnir á vandamálinu. Hann var alveg í skýjunum og ég líka. Það er geðveikt gaman að geta hjálpað öðrum.
En þetta er ekki endirinn á deginum. Nýr prófessor í deildinni okkar, Fred heitir hann, er með líkan af ögnum í geimnum og er að spá í því hvernig stórar agnir eins og loftsteinar verða til úr geimryki. Hann sá fyrirlestur sem ég hélt í deildinni í vor og er búinn að vera spenntur fyrir aðferðinni minni )sem er einnig einstök, að við höldum). Í dag kom hann úr sumarfríi og við fórum beint að funda um hvernig aðferðin mín virkar nákvæmlega og hvort hún gæti hugsanlega virkað fyrir hann. Ha! Þetta er ekki lítið spennandi. Við vorum öll þrjú svaka spennt og æst! En það er tiltölulega sjaldan sem það gerist. Yfirleitt er maður að reyna að finna útúr því útaf hverju það sem maður gerir virkar ekki nógu vel. Hvert er vandamálið? Hvernig getum við útskýrt þetta? Það er ekki svo oft að einhver hafi áhuga á því sem maður er að gera, hvað þá að það hafi eitthvað notagildi fyrir viðkomandi.
En hvað á maður að halda þegar maður hellir granola ofaná jógúrtina og finnur fuglaþyt ofan á höfði manns? Inni í manns eigin eldhúsi! Er það fyrirboði um góðan dag eða slæman. Það vissi ég ekki enda nokkuð óreynd varðandi fuglahald í elshúsum. Hinsvegar, þegar ég sá svipinn á kisunum sem deila með mér híbýli þá var það ljóst að dagurinn yrði sennilega mjög góður. Allavegana fyrir þær. Augu eins og undirskálar. Ég vildi óska að hver dagur byrjaði með fuglaþyt í eldhúsinu.
Ég eyddi allri helginni í að búa til graf af útgefanlegum gæðum. Það var endalaust vesen og ekki bætti úr skák að aðaltölvan gaf sig fyrir viku síðan og því erum við öll, heila grúppan, að deila tiltölulega nýrri tölvu sem hingað til var aðeins notuð til að keyra metan-ís-líkanið hans David og er þar af leiðandi ekki með nein forrit. Tölvugæjinn eignaðist sína aðra dóttur daginn sem gamla tölvan gaf sig og tvem dögum seinna fékk eldri dóttirin flensu. 15 ára sonur Davids er nýji tölvugæjinn og þar sem gamla tölvan var svo gömul og keyrði á annari tíðni (eða eitthvað) þá kompælast forritin ekki alveg eins og nýja tölvan skilur allskonar gamalt slangur ekki vel. Eins og ef maður segir lummó eða fiffí við tiltölulega nýtt fólk, þá segir það bara "jeez hvað þú ert eitthvað old school" og spekulerar ekki í því sem maður er að reyna að segja. Þannig var það með tölvuna og þeir sem hafa reynt að díla við fólk með unglingaveikina, það skilur hvernig er að díla við nýjar tölvur.
Á endanum tókst það. Þótt ég gjarnan myndi vilja það þá get ég ekki sett það hingað inn.
Pointið er að ég gat byrjað daginn á því að monta mig yfir þessu flotta grafi (þetta eru notabene gögn sem við söfnuðum og eru einstök) og grúppan, David og Patrick, voru mjög imponeraðir. Patrick, post-docinn hans Davids, sýndi okkur vandamál sem hann var með í sambandi við forritið sem teiknar gröfin, ferret. Það var búið að plaga hann í 4 daga. Og ég gat leyst það fyrir hann. Ekki nóg með það heldur kom ég með tvær lausnir á vandamálinu. Hann var alveg í skýjunum og ég líka. Það er geðveikt gaman að geta hjálpað öðrum.
En þetta er ekki endirinn á deginum. Nýr prófessor í deildinni okkar, Fred heitir hann, er með líkan af ögnum í geimnum og er að spá í því hvernig stórar agnir eins og loftsteinar verða til úr geimryki. Hann sá fyrirlestur sem ég hélt í deildinni í vor og er búinn að vera spenntur fyrir aðferðinni minni )sem er einnig einstök, að við höldum). Í dag kom hann úr sumarfríi og við fórum beint að funda um hvernig aðferðin mín virkar nákvæmlega og hvort hún gæti hugsanlega virkað fyrir hann. Ha! Þetta er ekki lítið spennandi. Við vorum öll þrjú svaka spennt og æst! En það er tiltölulega sjaldan sem það gerist. Yfirleitt er maður að reyna að finna útúr því útaf hverju það sem maður gerir virkar ekki nógu vel. Hvert er vandamálið? Hvernig getum við útskýrt þetta? Það er ekki svo oft að einhver hafi áhuga á því sem maður er að gera, hvað þá að það hafi eitthvað notagildi fyrir viðkomandi.
