13.11.08

Upplifun

Núna er ég steini lostin. Í bók sinni Sex Sleep Eat Drink Dream: A Day in the Life of Your Body, segir Jennifer Ackerman frá því að þreyta er eitthvað sem er bara í höfðinu á manni. Efnahvörf í heilanum. Hún segir að að vöðvar verða ekki þreyttir, þeir verði ekki fyrir súrefnis eða glúkósaskorti og þess vegna hættir maður að geta hlaupið. Jæja. Ég get nú staðfest að þetta sé rétt.

Ég var að koma heim úr lengsta hlaupa túr sem ég hef farið í. Hljóp út að vatni. Það er fullt tungl yfir því núna, sérstaklega skemmtilegt. Og aftur til baka. Venjulega hringinn. Það er misjafnt hversu langt ég kemst, aldrei allan hringinn án þess að labba einhvern spöl. En í dag var sagan önnur. Þegar ég er búin að hlaupa allan hringinn og komin aftur heim finn ég ekki fyrir vott af þreytu. Svo ég held bara áfram, hleyp upp í íþróttahús, upp á eftri hæðina og síðan hring eftir hring.

Þetta var geðveikt. Alveg fáránlegt. Allan tíman var ég að hugsa, vá, þetta er í raun bara í höfðinu á manni. Síðan þegar ég nennti ekki að hugsa þá hugsun lengur fór ég að spekulera í andhverfu sambandinu sem er milli þess hversu mikið ég hleyp og hversu mikið kynlíf ég á. En þið vilduð sennilega ekki vita það.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?