25.11.08
Að heimsækja eiginmann
er ekki áfalla laust. Til að reyna að ná vélinni ákvað ég á síðustu stundu að taka rútuna klukkan þrjú frekar en fjögur. Það reyndist vera góð ákvörðun. Ég var að aðstoða Albert, aðstoðar-prófessorinn, og allt gekk svaka vel. Krakkarnir voru miklu fljótari en við höfðum gert ráð fyrir og tíu mínútur í þrjú ákveð ég að kannski geti ég náð þrjú-rútunni. Þá væri ég í góðum tíma sem er nýja fílósófían mín. Svo ég skýst aðeins útí hraðbanka og hleyp í leiðinni upp á skrifstofu að ganga frá einu. Komin aftur klukkan þrjú. Allt gengur svaka vel. Spyr Albert hvort hann geti ekki séð af mér. Hann heldur það nú, endilega taka þrjú-rútuna.
Rútan fer 8 mínútur yfir þrjú. Svo ég hleyp af stað. Hleyp hleyp hleyp. Stoppa til að ná andanum. Sé rútuna fyrir framan Quad Club. Best að hlaupa samt því hversu svekkjandi væri það ef hún myndi keyra af stað og ég rétt ókomin. Hleyp. Rútan keyrir af stað. Hleyp áfram. Rautt ljós. Næ henni á ljósunum. Hún ætlar að beygja til hægri. Ég baða út öllum öngum. HEY! Rútan mjakast áfram. Ég á fullu. Stóratáin í sprungu. Töskurnar kastast upp í loftið. Ég á eftir, head first, í blómabeðið. Fullt af laufum. Ég sprett upp. Banka á rúðuna, hún rúllast niður, hehehehehehehe-get ég fengið far hehehehehehe? Lauf í húfunni, í treflinum, peysunni, hárinu. En. Komst.
Flaug með þessu líka fína flugfélagi. Continental. Fínn terminal. Fínar búðir. Hef örugglega aldrei komist á svona fínan terminal. Ha! Munur! Fékk lúxus hamborgara. Johnny Rockets. Síðan var matur í vélinni. Ég afþakkaði hann, var svo vel nærð. Skemmtilegasti leggurinn hlýtur samt að hafa verið subway ferðin. Vagninn alveg pakkaður og svaka músíkalskur maður að syngja og spila á gítar. Ballöður að eigin vali og nefi. "Og síðan syngur hvíta fólkið Íííííaaaaaaa..." nokkrir hvítir: "Íííííaaaaa" "og svarta fólkið ÚmpaRúmpaúmpaúmpa" og allt svarta fólkið söng "úmpa rúmpa úmpa rúmpa". Hástöfum. Svaka stuð. Svart fólk er svo laggott. Undir lokin var hann búinn að hita einn gæjann svo vel upp og hann söng hástöfum við undirspil. Og þá varð ég að fara út. En það var allt í lægi því ég var að fara að hitta hann Óla minn. Og það er alveg skrámu á þumalputta, hendi og hnés virði plús að fara út af óvenju góðum subway tónleikum.
Rútan fer 8 mínútur yfir þrjú. Svo ég hleyp af stað. Hleyp hleyp hleyp. Stoppa til að ná andanum. Sé rútuna fyrir framan Quad Club. Best að hlaupa samt því hversu svekkjandi væri það ef hún myndi keyra af stað og ég rétt ókomin. Hleyp. Rútan keyrir af stað. Hleyp áfram. Rautt ljós. Næ henni á ljósunum. Hún ætlar að beygja til hægri. Ég baða út öllum öngum. HEY! Rútan mjakast áfram. Ég á fullu. Stóratáin í sprungu. Töskurnar kastast upp í loftið. Ég á eftir, head first, í blómabeðið. Fullt af laufum. Ég sprett upp. Banka á rúðuna, hún rúllast niður, hehehehehehehe-get ég fengið far hehehehehehe? Lauf í húfunni, í treflinum, peysunni, hárinu. En. Komst.
Flaug með þessu líka fína flugfélagi. Continental. Fínn terminal. Fínar búðir. Hef örugglega aldrei komist á svona fínan terminal. Ha! Munur! Fékk lúxus hamborgara. Johnny Rockets. Síðan var matur í vélinni. Ég afþakkaði hann, var svo vel nærð. Skemmtilegasti leggurinn hlýtur samt að hafa verið subway ferðin. Vagninn alveg pakkaður og svaka músíkalskur maður að syngja og spila á gítar. Ballöður að eigin vali og nefi. "Og síðan syngur hvíta fólkið Íííííaaaaaaa..." nokkrir hvítir: "Íííííaaaaa" "og svarta fólkið ÚmpaRúmpaúmpaúmpa" og allt svarta fólkið söng "úmpa rúmpa úmpa rúmpa". Hástöfum. Svaka stuð. Svart fólk er svo laggott. Undir lokin var hann búinn að hita einn gæjann svo vel upp og hann söng hástöfum við undirspil. Og þá varð ég að fara út. En það var allt í lægi því ég var að fara að hitta hann Óla minn. Og það er alveg skrámu á þumalputta, hendi og hnés virði plús að fara út af óvenju góðum subway tónleikum.
