Húrra!!

Forritið mitt er loksins orðið svo flókið að tölvan hamast og hamast en tekur samt bara hænuskref áfram. Það er fínt því þá get ég farið út og keypt plötur, fisk, sótt skyrtur bankastarfsmannsins í hreinsun meðan það keyrir. Hér í soho eru margar búðir. Mér líst vel á fæstar þeirra. Hinsvegar er ein að mínu skapi. Hún heitir House Works og selur bækur, plötur og geisladiska sem fólk hefur gefið. Síðan gefur hún ágóðan í góð málefni. Ég er hrifin af þessari búð því maður fær ekki samviskubit yfir að kaupa í henni. En það er vandamál sem ég á við að stríða. Vörurnar eru notaðar og peningurinn fer í að hjálpa börnum með HIV veiruna. Hversu almennileg getur starfsemi orðið?

Konan sem Óli leigir af á plötuspilara eins og þann sem við áttum þegar ég var að alast upp. Technic með appelsínugulu ljósi í horninu. Fyrir rúmri viku átti Óli eina plötu. Núna eigum við 13. Flestar góðar. Nokkrar ekki. Allar eldgamlar. Eða þannig, svona þrjátíu ára kannski. Úps.