Húrra!!

Enn eitt skiptið ligg ég með óráði í rúminu, fárveik. Í þetta skiptið held ég að fuglaflensan hafi náð bólfestu í mínum auðtrúa vefjum. Þannig var það að ég kom heim úr vinnunni aðeins þreytt og hugsa með mér að ég gæti sest aðeins út á svalir með bók áður en ég fer að taka til kvöldmatinn. Allt í góðu með það nema þegar ég stíg út er þar fyrir lítill fugl, eða kannski af meðalstærð. Hún virðist vera aðeins slöpp því þar sem hún reynir að fljúga í burt stímir hún fyrst á vegginn og síðan svalirnar fyrir ofan og endar með því að veltast niður á skyggni fyrir ofan innganginn. Hún hafði setið í hægindastólnum sem var nú orðinn allur útí fiðri og skít en ég gerði mér lítið fyrir og sópa öllu í burtu með tuskuræfli. Jæja, svaka góð bók, yndislegt að sitja útá svölum þar sem sólin er að búa sig undir að setjast... Nema hvað. Klukkutíma síðar ligg ég upp í rúmi, undir teppi, í ullarpeysu og lopasokkum hríðskjálfandi. Síðan hálfnakin, kófsveitt og stynjandi. Og fuglinn á sínum stað. Greinilega með flensu.

Óli var nú ekki alveg að kaupa þetta. Enginn í Ameríku búinn að fá fuglaflensuna. En ég gæti verið sú fyrsta. Það verður alltaf einhver að vera fyrstur. Allavegana. Það sökkar að vera með flensu.