Húrra!!

Árum saman var ég haldin þráhyggjulegri söfnunaráráttu á plastpokum, móður minni til ómældrar óánægju. Ferðatöskur í tugatali, fullar af pokum, voru fluttar heimshornanna á milli. Að lokum kom að því að ég sættist á að nota þessa poka undir rusl. Þá voru þeir orðnir fúnir og rifnuðu við minnsta átak.

Mér finnast plastpokar vera einkennandi fyrir okkar kynslóð. Þeir eru varla endurnýtanlegir, varla endurvinnandi og enda að öllum líkindum innan árs á ruslahaugum. Samt geðveikt flottir. Margir eins og listaverk. Litríkir og eftirsóknaverðir. Það er einskonar status symbol að koma með nestið sitt í flottum tísku-búðar poka.

Næstu helgi, á sunnudaginn, er stór dagur í sögu plastpoka. Eftir 1. júní verður bannað að gefa plastpoka í búðum í Kína. Kínverjar nota 3 milljarða nýja poka á dag en talið er að nýju lögin verða til þess að sú tala minnki um 80-90%. Sumir telja að ekki eigi að setja lög sem koma neytendum illa. Ég er að hluta til sammála því. Neytendur eru fólk. Manneskjur. Við, sem manneskjur eigum náttúrulega að setja lög sem koma okkur vel, til þess eru lög. Þau aðstoða okkar tegund að lifa saman í sátt og samlyndi. Um helmingur mannkyns eru ekki neytendur. Sjálfsþurftar bændur eru ekki neytendur held ég. Þeir neyta frá jörðinni sinni og skila aftur til hennar næringu þannig að heildarsumman er núll. Þessu er ekki þannig varið hjá flestum vesturlandabúum. Við tökum en borgum ekki til baka, hendum úrgangnum okkar á ruslahaug þar sem hann er einangraður frá jörðinni. Pointið er að þessi lög koma neytendum í rauninni vel, þeir átta sig bara ekki á því. Áður eru neytendur að skemma, þessi lög verða til þess að sá hópur skemmir minna. Ég get ekki með nokkru móti séð neitt neikvætt við þessi lög.

Ég myndi segja að þessi nýju lög í Kína eru stórt framfaraskref fyrir okkar tegund. Við erum að komast til vits og ára. Eins og frændi okkar Armstrong sagði, "lítið skref fyrir einstaklinginn, stórt skref fyrir mannkyn allt."