Húrra!!

Eitt af því besta sem ég veit er að hafa hurðina í eldhúsinu opna. Hurðina ú í port. Kökkenudgangen. Þegar hitastigið er þannig að það er þægilegt. Ekki of heitt, ekki of kalt. Í Chicago er það í meðallagi oft sem þetta er hægt.

Árstíðir breytast ársfjórðungslega á þeirri breiddargráðu sem Chicago er. Því fyrirkomulagi er ég hrifin af því þá hefur maður eitthvað til að hlakka til. Það er mjög mikilvægt að hafa eitthvers til að hlakka til. T.d. held ég að ástæðan fyrir hversu þunglynd ég hef verið í vetur er að ég er ekki búin að vera með neitt í pokahorninu fyrir spring break. Á dagskránni hefur verið að eyða spring break í Chicago því Óli er að vinna að doktorsritgerðinni sinni. Hljómar ekki eins og gott spring break.

Jæja, get ekki haft þetta mikið lengra því beef-noodle soup er að verða til (ég held þetta sé að verða að hefð: Óli býr til sunnudagsmatinn) en útvarpa því hérmeð með ró í brjósti að við höfum ákveðið að fara til Nevada um spring break. Í Red Rocks. Tjaldferðalag með klifurdótið og prímusinn. *hamingjustunur*