Húrra!!

Hérna í Chi eru 17 frostgráður. Í íbúðinni okkar eru 12 gráður í plús. Það er svo kalt að ég sit hérna fyrir framan tölvuna með heitan pizzastein vafinn í pottaleppa í fanginu, ófær um að hugsa upp eina einustu frjóa hugsun, stari á frostrósirnar hylja gluggann.

Peter og pabbi hans, Joel, komu í heimsókn í dag. Það var mjög gaman að fá þá feðga í heimsókn. Peter spurði mig spjörunum úr um málfar, hugtök, málvenju, miðgildi og ég veit ekki hvað og hvað. Stundum stend ég á gati. Peter kann fystu fjögur erindin í Völuspá utanað. Hann dýrkar Völuspá. Við kíktum aðeins á Kjalnesingasögu. Okkur leist nokkuð vel á hana.

Ég lagaði indverska súpu. Það var banani í henni. Ég held að hún hafi verið alveg ágæt. Pínu sterk en maður mátti setja jógúrt útá og við það mildaðist hún svolítið.

Á föstudaginn gerði ég gúllas. Núna er ég mjög hrifin af gúllasi en minningin úr æskunni er ekki með gott gúllas. Ég hef á tilfinningunni að það hafi ekki verið eldað nógu lengi. Maður notar ódýran bita, öxlina helst sem er svolítið seig, því þarf að sjóða það í allavegana 2 tíma. En þá hættir kjötið að vera seigt. Það verður meyrt og dregur í sig brögðin í sósunni sem eru aðallega paprika. En það er ekki gott að vita hvort ég hafi verið matvönd eða gúllasið verið seigt. Í minningunni voru sinar út um allt. Fyrirgefðu mamma.

Michael Pollan bendir á það í nýjustu bók sinni In Defense of Food, að núna í fyrsta sinn í sögunni borðar fólk ekki sama mat og foreldrar þess fæddu það í æsku. Mér finnst þetta merkilegt. Mamma fæddi okkur mat sem hún borðaði ekki endilega í sinni æsku, sjaldan fengum við tildæmis siginn fisk, í staðin fengum við fisk í orly en nú dettur hvorki henni né mér í hug að elda fisk í orly, kjötbollur, steiktan fisk eða soðinn. Ég er ekki búin að lesa þessa bók en mér finnst þetta áhuguverð pæling. Í framhaldinu er náttúrulega vangaveltur um heilsu manna og hvort þetta tengist. Get ekki skrifað meir, verð að fara að borða. Óli er búinn að hita upp gúllasið.