Húrra!!

Þetta haust er eitt samfleytt ferðalag liggur við. Þessa helgina fórum við í heimsókn til vina okkar the Streichs sem búa upp í sveit í Wisconsin. Það var ekkert smá gaman, þau búa á svo fallegum bóndabæ og eru með fullt af dýrum. Kindur, asna, kýr og kjúklinga. Asninn passar upp á kindurnar því þær eru auðveld bráð cayoti. Hún er mjög ábyrgðafull og tekur hlutverki sínu alvarlega. Algjör dúlla. Hænurnar eru líka mjög flottar, þær eru röndóttar, svartar og hvítar og svo ungar að eggin eru enn voða lítil og sæt. Við fengum nýorpin egg með okkur í nesti og voru þau góð? Já, það voru þau, himnesk. Óli eldaði scrambled eggs í morgun og þau voru súper gul, aldrei séð jafn djúprauða gulu. Okkur langar að verða bændur.

Um næstu helgi erum við að fara í gyðinga-brúðkaup. Óli verður svaramaður í kjólfötum. Ég hlakka ekkert smá til, í bíómyndunum er alltaf brjálað fjör í gyðinga-brúðkaupum. Glös brotin og fóki hossað á stólum lengst upp í loft. Jei.

Facebook er nú meiri snilldin. Ég var að komast í samband við min venn Öystein som jeg skulle gifte meg med i engang. Ganske morsomt at treffe han igen. Ótrúlegt að geta komist í samband við fólk eftir kvart-öld. Ég er ekki að meika að geta skipt lífinu mínu niður í kvart-aldir. Svona er tíminn alltaf að spila með okkur.

Það er listaverk hérna í Hyde Park um tímann. Það er um hvernig tíminn stendur í stað en fólkið arkar áfram. Hugmyndin varð til vegna ljóðs Henry Austin Dobson, The Paradox of Time

Time goes, you say? Ah no!
Alas, Time stays, we go;
Or else, were this not so,
What need to chain the hours,
For Youth were always ours?
Time goes, you say?- ah no!

Þetta er náttúrulega bara fyrsta erindið, en þetta er alveg súper ljóð og útskýrir vel að tíminn stendur í stað.