Húrra!!

Jafnvel þó maður búi í New York, sem er með endæmum faaaabulous borg, getur komið fyrir að maður eigi slæma daga. Í dag er ég að flytja okkar hafurtask úr stúdíóíbúð þumalínu í eins herbergja íbúð hávaxins manns. Þess vegna er ég að þvo þvott í þvottahúsinu niðri í kjallara. Ég er svona aðeins að drífa mig, arka þangað niður, þríf í hurðina og geng inn um dyrnar... Nema hvað, missi takið á hurðinni hálfa leið og hún opnast því bara til hálfs sem verður einmitt til þess að ég geng á hana og er því núna með skurð á eyranu. Skurð á eyranu. Aha.

Og ef það væri nú bara öll sagan sögð. Á mánudaginn fór ég með föt í hreinsun. Það er fatahreinsun hérna aðeins inn götuna en ég gat með engu móti fundið hana, gekk um hverfið fram og aftur þangað til ég fann uppáhaldsveitingastaðinn minn til þessa og þar var einmitt líka fatahreinsun. Ég hugsa með mér að það væri í góðu lagi að setja fötin þangað, fyrst að ég veit nákvæmlega hvar veitingastaðurinn er. Eða svo hélt ég. Jæja, fötin eru tilbúin í dag, miðvikudag svo ég fer að sækja þau. Það er rigning. Ekki svo alvarlegt. Ég rölti af stað, í átt að veitingastaðnum. Eða þannig. Hvar var hann aftur? Var það ekki þessi átt? Kannski einu stræti þangað? Bíddu. Hmm, hvar er ég? Rölt rölt. Komin á byrjunar reit. Jæja, allavegana veit ég hvar ég er. Best að fara í hina áttina. Rölt rölt. Jaá, þetta er rétta leiðin. "Góðan daginn, ég er hingað komin til að sækja þær flíkur sem ég kom með á mánudaginn" segi ég við konuna. Nei nei, þau eru ekki til fyrr en klukkan fimm. Það er því ekki annað að gera fyrir mig en að rölta bara aftur heim, hold vot, án fata, þeas. í fötum en ekki með þessi nýpressuðu.

Svona er nú lífið. Skín og skúrir. Ekki annað hægt að gera en reyna bara að chilla aðeins og hugsa um að læra götuheitin og áttirnar betur.