Húrra!!

Mmm, nenni ekki að vera í svona heimspekilegum pælingum. Ætla frekar að njóta létt-brenndu sætu kartöflunnar með geitaostsins... Dó og fór til himna. (Þetta er svona máltæki hérna í am.)

Geitaostur passar reyndar ekkert brjálæðislega með sætri kartöflu en. Þegar maður er sjúkur í geitaost. Þá passar hann með hverju sem er. Ohhh.

Ég var að reyna að skilja hvað er svona gott við geitaost og þetta eru brögðin sem ég greindi: Súrt, salt, þurrt, sveita-geita-Crozes-Hermitage. Ég get ekki lýst þurru bragði, kannski á það meira um konsistensinn. Þegar maður fær bita af geita osti er það fyrsta sem maður tekur eftir að hann er ekki djúsi, rjómakenndur eða fituríkur eins og hvítmygluostar eða gouda, heldur þurr og eitthvað vantar. En síðan. Eftir smá stund. Alveg himneskur. Verður betri og betri með hverri sekúndu þar til hann er kominn ofan í maga. Crozes-Hermitage er vínhérað held ég. Allavegana þá get ég ekki haft gaman af vínunum þaðan því þau minna bara of mikið á geita rass. Afhverju er hann þá svona ómótstæðilegur? Þetta er ráðgáta sem er ókljáð. Allar hugmyndir vel þegnar.

Vá hvað ég ætla að vinna í því að verða mér út um geit þegar heimurinn verður ekki lengur eins og við eigum að venjast. Þá ætla ég að rækta hveiti og grasker, sætar kartöflur og vera með geitur. Og kindur. Þetta er það sem ég myndi taka með í örkina. Hvers vegna ætli Nói hafi ekki tekið með sér neinn frum-framleiðanda eins og hveiti? Vissi hann ekki að þeir eru aðal? Jæja. Skora á ykkur að baka sætar kartöflur. 375F í svona klukkutíma. Gott smjör og smá dash af kardimommu oná.