Húrra!!

Hvort er betra, að njóta lífsins svaka vel. Borða góðan mat, sjá heiminn, hlusta á life tónlist með vinum sínum og njóta alls þess góða sem lífið hefur upp á að bjóða. Í kjölfarið mengar maður og gerir heiminn að verri stað fyrir hin dýrin í skóginum.

Eða

Vera alltaf heima hjá sér í kotinu, rækta rófur og grænkál, vera kannski með nokkrar rolluskjátur og fara aldrei neitt nema fótgangandi. Þá hefur maður líka áhrif á umhverfið. Rollur eru næstum jafn slæmar og maðurinn, allavegana á Íslandi og einhvernveginn verður maður að halda á sér hita, svo maður er með hitaveitu og sólarsellu á þakinu (það tekur sólarsellu tvö ár að borga til baka framleiðslukostnaðinn í rafmagni).

Pointið er að það er ómögulegt að vera alveg umhverfisvænn. Og ef maður nýtur lífsins ekki neitt, er þá ekki öll eyðileggingin til einskins? Hvort er verra, að hafa eyðileggingu og vera súr eða að hafa eyðileggingu og njóta hverrar únsu af henni? Men, ég hefði átt að taka heimspeki í menntaskóla. Eða siðfræði. Það ætti að bjóða uppá visku. Hvernig fær til dæmis Gandálfur svona mikla visku?

Jæja, kannski ég reyni að búa til gröf frekar en að vera með samviskubit. Það hefur jú ekkert uppá sig, eins og leiðtogi samviskunnar segir.